متعجبم در میان سکوت خانه چرا باد آرامی نمی وزد ، همه دریا شدند ولی در این روزگار متلاطم من در پیله خود محبوس ماندم .شاید ترس دارم از دریایی ها و شاید هم از منشاء دریا می ترسم .از کوه شدن یا شاید کوه ماندن برایم سخت شده است . سخت به معنا اندوه از دست دادن یک نگاه .نگاه او که بود زندگی ام آرام داشت و حالا همه نگاه های به بی قراری های من ختم میشود .ای آرامشم می خواهم بدانی که من از خود برای تو گذشت کردم تا بدانی آنقدر بی انصاف نبوده ام که تو را بازی زمانه